και την εκπομπή "Mega Σαββατοκύριακο" σχολιάζει τις τελευταίες εξελίξεις σχετικά με τα Εργασιακά.

«ομαδικές απολύσεις θεωρούνται όσες γίνονται από επιχειρήσεις ή εκμεταλλεύσεις που απασχολούν περισσότερους από 20 εργαζομένους για λόγους που δεν αφορούν το πρόσωπο των απολυομένων». Κατά τις προβλέψεις του ως άνω νόμου, μια επιχείρηση ή εκμετάλλευση που απασχολεί από είκοσι έως εκατόν πενήντα εργαζομένους, μπορεί να απολύσει μέχρι έξι εργαζόμενους το μήνα. Οι επιχειρήσεις ή εκμεταλλεύσεις που απασχολούν πάνω από εκατόν πενήντα εργαζόμενους, έχουν δικαίωμα να απολύσουν ποσοστό 5% του προσωπικού και μέχρι τριάντα εργαζομένους το μήνα.

καταγγελίας της σύμβασης εργασίας από τον εργαζόμενο. Ωστόσο, σύμφωνα με το άρθρο 17 παρ. 5β του Ν. 3899/2010, οι πρώτοι δώδεκα μήνες απασχόλησης λογίζονται ως δοκιμαστική περίοδος, κατά την οποία η σύμβαση μπορεί να καταγγελθεί χωρίς προειδοποίηση, εκτός αν τα μέρη συμφωνήσουν διαφορετικά.

Συνεπώς, από το συνδυασμό των άρθρων 4 Ν. 2112/1920, 74 παρ. 2 Ν. 3863/2010 και 17 παρ. 5β Ν. 3899/2010 συνάγεται ότι, ο εργαζόμενος οφείλει να προειδοποιήσει τον εργοδότη του για την καταγγελία της σύμβασής του, ως εξής:

1. Υπάλληλος που έχει υπηρετήσει δώδεκα μήνες έως δύο χρόνια, οφείλει να προειδοποιήσει τον εργοδότη του μισό μήνα πριν την καταγγελία.
2. Υπάλληλος που έχει υπηρετήσει δύο χρόνια συμπληρωμένα έως πέντε χρόνια, οφείλει να προειδοποιήσει τον εργοδότη του ένα μήνα πριν την καταγγελία.
3. Υπάλληλος που έχει υπηρετήσει πέντε χρόνια συμπληρωμένα έως δέκα χρόνια, οφείλει να προειδοποιήσει τον εργοδότη του ενάμιση μήνα πριν την καταγγελία.
4. Υπάλληλος που έχει υπηρετήσει δέκα χρόνια συμπληρωμένα έως δέκα πέντε χρόνια, οφείλει να προειδοποιήσει τον εργοδότη του δύο μήνες πριν την καταγγελία.
5. Υπάλληλος που έχει υπηρετήσει δέκα πέντε χρόνια συμπληρωμένα έως είκοσι χρόνια, οφείλει να προειδοποιήσει τον εργοδότη του δυόμιση μήνες πριν την καταγγελία.

Υπάλληλος που έχει υπηρετήσει πάνω από είκοσι χρόνια συμπληρωμένα, οφείλει να προειδοποιήσει τον εργοδότη του τρεις μήνες πριν την καταγγελία.

Βασικό χαρακτηριστικό είναι ότι η μητρική, ανώτερη ιεραρχικά επιχείρηση, καθορίζει τη διοίκηση ολόκληρου του ομίλου. Περαιτέρω, ο όμιλος επιχειρήσεων δρα με κοινή βούληση, την οποία εκφράζει η ανώτερη επιχείρηση. Σημειωτέον δε ότι, δεν απαιτείται συγκεκριμένη εταιρική μορφή. Εν τέλει, ο εργαζόμενος, που απασχολείται σε πάνω από μία επιχειρήσεις εντός του ίδιου ομίλου, εργάζεται με σύμβαση δανεισμού, την οποία καταρτίζει με τις ως άνω επιχειρήσεις.

Ήτοι, πρόκειται για μια μορφή ηθικής παρενόχλησης στο χώρο εργασίας. Αυτό, καθώς η ανάθεση στον εργαζόμενο καθηκόντων υποδεέστερων σε σχέση με τις ικανότητές του, υποβιβάζει και προσβάλλει την προσωπικότητα του εργαζομένου. Σύμφωνα με το άρθρο 57 εδάφιο α’ του Αστικού Κώδικα, «όποιος προσβάλλεται παράνομα στην προσωπικότητά του έχει δικαίωμα να απαιτήσει να αρθεί η προσβολή και να μην επαναληφθεί στο μέλλον». Συνεπώς, έχει το μπορεί να ζητήσει την άρση της προσβολής και παράλειψή της στο μέλλον, καθώς και αποζημίωση για την ηθική βλάβη που έχει υποστεί.

και στον οποίο αφορούσαν οι αβάσιμες κατηγορίες, αυτός έχει δικαίωμα να ασκήσει αγωγή κατά του «δράστη» ζητώντας αποζημίωση λόγω ηθικής βλάβης. Επιπλέον, έχει τη δυνατότητα να υποβάλει μήνυση για εξύβριση και συκοφαντική δυσφήμιση κατά του «δράστη».

οι διατάξεις του νόμου αυτού εφαρμόζονται και στη σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου, αν ο καθορισμός της διάρκειας αυτής δεν δικαιολογείται από τη φύση της σύμβασης, αλλά τέθηκε σκόπιμα προς καταστρατήγηση των διατάξεων του νόμου αυτού περί καταγγελίας της υπαλληλικής σύμβασης, συνάγεται ότι ο καθορισμός ορισμένης χρονικής διάρκειας της σύμβασης εργασίας είναι δικαιολογημένος από τη φύση αυτής, όταν όχι μόνο η σύμβαση, ως εκ του είδους και του σκοπού της εργασίας, έχει το χαρακτήρα σύμβασης ορισμένου χρόνου, αλλά και όταν η διάρκειά της υπαγορεύεται από αποχρώντα λόγο αναγόμενο ιδίως στις ιδιαίτερες συνθήκες λειτουργίας της επιχείρησης (ανάγκες εργοδότη, εποχικό χαρακτήρας λειτουργίας της επιχείρησης, αβεβαιότητα για το μέλλον αυτής κλπ.). Όταν συντρέχουν οι προϋποθέσεις αυτές, η κατάρτιση σύμβασης ορισμένου χρόνου ή οι διαδοχικές ανανεώσεις της σύμβασης εργασίας ορισμένου χρόνου δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι έγιναν σκόπιμα για να καταστρατηγηθούν οι διατάξεις περί καταγγελίας της σύμβασης εργασίας αορίστου χρόνου. Αντίθετα, οι διαδοχικές συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου θεωρούνται ως μια ενιαία σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου, αν η συνομολόγηση του ορισμένου χρόνου σε αυτές δε δικαιολογείται από τη φύση της σύμβασης ή τις ανάγκες της επιχείρησης, όπως είναι μεταξύ άλλων, και όταν η εκτελούμενη εργασία ικανοποιεί τις πάγιες και τακτικές ανάγκες της επιχείρησης.

στην εκπομπή "Και γύρω γύρω πόλη" με την Φρόσω Ζαγορίτου σχολιάζει τις τελευταίες εξελίξεις στα εργασιακά.

σχολιάζει τις τελευταίες εξελίξεις σχετικά με τα συνδικαλιστικά δικαιώματα.

Kontra Channel με τον Γιάννη Παπαγιάννη, σχολιάζει τις τελευταίες εξελίξεις στο επερχόμενο Εργασιακό νομοσχέδιο.

σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου υπάρχει όταν η χρονική διάρκειά της δεν καθορίζεται και δεν συνάγεται ούτε από το είδος και το σκοπό της, ούτε έχει συμφωνηθεί από τους συμβαλλομένους. Αντίθετα, ορισμένου χρόνου σύμβαση υπάρχει όταν η διάρκειά της είναι σαφώς καθορισμένη, είτε γιατί συμφωνήθηκε ρητά ή σιωπηρά, είτε γιατί προκύπτει από το είδος και το σκοπό της σύμβασης εργασίας. Χαρακτηριστικό της σύμβασης εργασίας ορισμένου χρόνου είναι ότι τα μέρη γνωρίζουν επακριβώς το χρονικό σημείο της λήξης της.

Άνω των 50δις ευρω από το ακαθάριστο εγχώριο προιόν έχασε η χώρα μας από την αρχή της κρίσης μέχρι σήμερα λόγω της μετανάστευσης Ελλήνων σε χώρες του εξωτερικού. Τουλάχιστον 427.000 Έλληνες ανώτατης και ανώτερης εκπαίδευσης έχουν φύγει στο εξωτερικό ενισχύοντας οικονομικά τις χώρες υποδοχής τους. Ακούστε την δήλωση του εργατολόγου Γιάννη Καρούζου στον RealFm.

στην εκπομπή "Και γύρω γύρω πόλη" με την Φρόσω Ζαγορίτου σχολιάζει τις τελευταίες εξελίξεις στα εργασιακά.

Το άρθρο 31 του Υπαλληλικού Κώδικα (Ν.3528/2007) υπό το Κεφάλαιο Περιορισμοί των Υπαλλήλων προβλέπει ότι: «1. Μετά από άδεια ο υπάλληλος μπορεί να ασκεί ιδιωτικό έργο ή εργασία με αμοιβή, εφόσον συμβιβάζεται με τα καθήκοντα της θέσης του και δεν παρεμποδίζει την ομαλή εκτέλεση της υπηρεσίας του. 2. Η άδεια χορηγείται για συγκεκριμένο έργο ή εργασία μετά από σύμφωνη αιτιολογημένη γνώμη του υπηρεσιακού συμβουλίου και μπορεί να ανακαλείται με τον ίδιο τρόπο. Η άδεια στους υπαλλήλους του Δημοσίου χορηγείται από τον οικείο υπουργό και στους υπαλλήλους των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου από το ανώτατο μονομελές όργανο διοίκησης και αν δεν υπάρχει τέτοιο όργανο, από τον πρόεδρο του συλλογικού οργάνου διοίκησης. 3. Δεν επιτρέπεται στον υπάλληλο η κατ' επάγγελμα άσκηση εμπορίας. 4. Ειδικές απαγορευτικές διατάξεις διατηρούνται σε ισχύ. «5. Ο υπάλληλος επιτρέπεται να αποκτά αυτοκίνητο δημοσίας χρήσεως ή να εκμεταλλεύεται αυτό με εκμίσθωση, εφόσον απέκτησε τούτο είτε με γονική παροχή είτε λόγω κληρονομικής διαδοχής είτε λόγω δωρεάς εν ζωή από συγγενή εξ αίματος ή εξ αγχιστείας έως β' βαθμού ή από σύζυγο. Με κοινή απόφαση των Υπουργών Οικονομικών, Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης και Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων μπορούν να ρυθμίζονται ειδικότερα θέματα τεχνικής φύσης που αφορούν τη χορήγηση αδειών κυκλοφορίας και την εκμετάλλευση δημοσίας χρήσης αυτοκινήτου στις περιπτώσεις αυτού του άρθρου.»

Κατά το άρθρο 103 §1 του Συντάγματος, «οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι εκτελεστές της θέλησης του Κράτους και υπηρετούν το Λαό». Συνεπώς, οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι επιφορτισμένοι με πρόσθετες υποχρεώσεις σε σύγκριση με τους λοιπούς πολίτες, καθώς οι πράξεις τους έχουν αντίκτυπο στο κοινωνικό σύνολο. Ήτοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι τελούν «υπό ειδική έννομη σχέση εξάρτησης προς το Κράτος»[1]. Η ως άνω σχέση τους δικαιολογεί τους περιορισμούς που θέτει και το άρθρο 31 του Υπαλληλικού Κώδικα στην οικονομική ελευθερία των υπαλλήλων, όπως την κατοχυρώνει το άρθρο 5 §1 του Συντάγματος. Οι περιορισμοί ως προς την άσκηση ιδιωτικού έργου με αμοιβή δεν παραβιάζει δε την ελευθερία της εργασίας, κατά άρθρο 22 §1 του Συντάγματος[2]. Αυτό, καθώς η ratioτου άρθρου 31 του Υπαλληλικού Κώδικα συνίσταται στην ταυτόχρονη διασφάλιση των μεν ιδιωτικών συμφερόντων των δημοσίων υπαλλήλων, ως πολιτών, και του δε δημόσιου συμφέροντος, το οποίο αυτοί επιτελούν υπό τη δημοσιοϋπαλληλική τους ιδιότητα[3]. Ο νόμος προβλέπει ρητά τις περιπτώσεις στις οποίες επιτρέπεται η παράλληλη ιδιωτική εργασιακή απασχόληση του υπαλλήλου υπό προϋποθέσεις, στις παραγράφους 1, 2, 5, καθώς και τις περιπτώσεις στις οποίες απαγορεύεται απόλυτα, στις παραγράφους 3, 4.

Ειδικότερα, κατά τις παραγράφους 1 και 2 του άρθρου 31 του Υπαλληλικού Κώδικα, απαιτείται η πλήρωση πέντε βασικών προϋποθέσεων, προκειμένου να αποκτήσει ο εκάστοτε δημόσιος υπάλληλος το δικαίωμα να ασκεί ιδιωτικό έργο. Πρώτον, απαιτείται η χορήγηση «άδειας». Συγκεκριμένα, η άδεια πρέπει να αφορά σε ιδιωτικό έργο, ήτοι όχι σε δημοσιοϋπαλληλικά καθήκοντα που ήδη επιτελεί, κατά την ενάσκηση της εξουσίας που έχει αναλάβει[4]. Επιπρόσθετα, η παροχή της παράλληλης ιδιωτικής εργασίας θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από κανονικότητα[5], ενώ η ευκαιριακή – περιστασιακή απασχόληση[6] δεν προϋποθέτει τη χορήγηση άδειας. Απαραίτητο, επίσης, για να διαπιστώσουμε αν απαιτείται η χορήγηση άδειας για το εκάστοτε υπό κρίση ιδιωτικό έργο, είναι να εξετάσουμε αν ο δημόσιος υπάλληλος λαμβάνει αντάλλαγμα για την επιπρόσθετη εργασία που παρέχει, είτε αυτό είναι χρηματικό είτε συνίσταται σε είδος[7].

Δεύτερη προϋπόθεση άσκησης ιδιωτικού έργου από δημόσιο υπάλληλο, είναι ότι αυτό θα πρέπει να «συμβιβάζεται με τα καθήκοντα της θέσης του». Αυτό σημαίνει ότι το έργο που ασκεί ως ιδιώτης θα πρέπει να προσιδιάζει στα δημοσιοϋπαλληλικά καθήκοντα που του έχουν ήδη ανατεθεί. Ταυτόχρονα, η παράλληλη επαγγελματική του δραστηριότητα θα πρέπει να μη θίγει τα συμφέροντα της δημόσιας Υπηρεσίας στην οποία έχει διοριστεί[8]. Για παράδειγμα, υπάλληλος που εργάζεται στο Υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου ως ΥΕ καθαρίστρια, έχει τη δυνατότητα να απασχοληθεί με την ίδια νομικής φύσεως εργασία σε φορείς όπως η Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδος Α.Ε., η οποία ανήκει στον ιδιωτικό τομέα[9]. Εν προκειμένω, τα καθήκοντα της ανωτέρω υπαλλήλου είναι συναφή τόσο κατά την εργασία της ως δημοσίου υπαλλήλου, όσο και κατά την εργασία της ως ιδιωτικού υπαλλήλου.

Ως τρίτη προϋπόθεση άσκησης ιδιωτικού έργου από δημόσιο υπάλληλο, ο νόμος ορίζει ότι αυτό δεν πρέπει «να παρεμποδίζει την ομαλή εκτέλεση της υπηρεσίας του». Η εν λόγω προϋπόθεση αφορά ως επί το πλείστον στον τυχόν ελαττωμένο χρόνο που διαθέτει ο εκάστοτε υπάλληλος στη δημόσια Υπηρεσία του, καθώς και στην τυχόν μειωμένη απόδοσή του λόγω του φόρτου εργασίας που δημιουργούν οι πρόσθετες υποχρεώσεις της ιδιωτικής απασχόλησης[10]. Στο παραπάνω παράδειγμα, η παράλληλη παροχή εργασίας από την υπάλληλο του Υπουργείου Οικονομικών επί 2 και ¼ ώρες ημερησίως και στην Αγροτική Τράπεζα, δικαιολογεί τη λήψη άδειας προς άσκηση ιδιωτικού έργου.

Τέταρτον, το ιδιωτικό έργο, για το οποίο ζητάει άδεια ο υπάλληλος θα πρέπει να είναι «συγκεκριμένο». Αυτό συνεπάγεται ότι ο υπάλληλος θα πρέπει να καταθέτει αίτηση προς λήψη άδειας, στην οποία να περιγράφει αναλυτικά τα νέα καθήκοντα που αποσκοπεί να αναλάβει, ως ιδιώτης[11].

Ασφαλιστική δικλείδα δε της διαδικασίας χορήγησης της σχετικής άδειας στον υπάλληλο αποτελεί η πέμπτη προϋπόθεση που προβλέπει ο νόμος. Ο Υπαλληλικός Κώδικας απαιτεί τη «σύμφωνη αιτιολογημένη γνώμη του Υπηρεσιακού Συμβουλίου». Συνεπώς, το Υπηρεσιακό Συμβούλιο «δεσμεύει» το όργανο, που είναι αρμόδιο να αποφασίσει, τυχόν ελλιπής ή εσφαλμένη αιτιολογία δε συνιστά παράβαση του ουσιώδους τύπου της διαδικασίας[12].

Επομένως, οι πέντε κύριες προϋποθέσεις άσκησης ιδιωτικού έργου από δημόσιο υπάλληλο είναι η λήψη «άδειας», η συνάφεια των ιδιωτικών και των δημοσιοϋπαλληλικών καθηκόντων, η «ομαλή εκτέλεση της υπηρεσίας», ο προσδιορισμός «συγκεκριμένου» έργου και η «σύμφωνη και αιτιολογημένη γνώμη του υπηρεσιακού συμβουλίου». Σημειωτέον, ότι η ενασχόληση με συγγραφική και επιστημονική δραστηριότητα του δημοσίου υπαλλήλου δεν απαγορεύεται από το νόμο, ούτε απαιτεί τη χορήγηση άδειας[13]. Επιπλέον, ναι μεν η άσκηση ιδιωτικού έργου από δημόσιο υπάλληλο, χωρίς την προηγούμενη λήψη άδειας συνιστά πειθαρχικό παράπτωμα[14], κατ’ άρθρο 107 του Υπαλληλικού Κώδικα, ωστόσο είναι δυνατόν ο εκάστοτε υπάλληλος να τελεί σε δικαιολογημένη πεποίθηση ότι δεν διαπράττει πειθαρχικό παράπτωμα, αν συνάγεται από τη στάση της υπηρεσίας του, για παράδειγμα αν η δημόσια υπηρεσία στην οποία ανήκει, του χορηγεί επανειλημμένως πιστοποιητικά ασφαλιστικής ενημερότητας προκειμένου αυτός να απαλλαγεί από τις εισφορές του κλάδου ασθενείας του ΤΕΒΕ[15].

Πέρα από τις γενικές προϋποθέσεις περί άσκησης ιδιωτικού έργου από δημόσιο υπάλληλο, το 2009, προστέθηκε στον νόμο μία επιπλέον περίπτωση κατά την οποία επιτρέπεται εξαιρετικά σε δημόσιο υπάλληλο η άσκηση ιδιωτικού έργου[16]. Ειδικότερα, κατά το άρθρο 31 §5 του Υπαλληλικού Κώδικα, ο υπάλληλος μπορεί «να αποκτά αυτοκίνητο δημοσίας χρήσεως ή να το εκμεταλλεύεται με εκμίσθωση, εφόσον το απέκτησε με γονική παροχή ή λόγω κληρονομικής διαδοχής ή λόγω δωρεάς εν ζωή από συγγενή εξ αίματος ή εξ αγχιστείας έως β’ βαθμού ή από σύζυγο». Ναι μεν στην περίπτωση αυτή δεν προβλέπεται ως απαραίτητη προϋπόθεση η λήψη άδειας, ωστόσο το πεδίο εφαρμογής της εν λόγω παραγράφου είναι πολύ στενό. Φερειπείν, δημόσιος υπάλληλος δεν μπορεί να εκμεταλλεύεται λεωφορεία «ΚΤΕΛ», τα οποία περιήλθαν στην κυριότητά του με πώληση και μεταβίβαση από συγγενικό του πρόσωπο, καθώς δεν πρόκειται για γονική παροχή, ούτε για κληρονομική διαδοχή, ούτε για δωρεά εν ζωή από συγγενή εξ αίματος ή εξ αγχιστείας έως β’ βαθμού ή από σύζυγο.

Εκτός από την περιγραφή των περιπτώσεων στις οποίες επιτρέπεται κατ’ εξαίρεση η ιδιωτική εργασιακή απασχόληση παράλληλα με τα δημοσιοϋπαλληλικά καθήκοντα, ο Υπαλληλικός Κώδικας προβλέπει στις παραγράφους 3 και 4 περιπτώσεις, στις οποίες απαγορεύεται απόλυτα η άσκηση ιδιωτικού έργου με αμοιβή από δημόσιο υπάλληλο, χωρίς να υφίσταται καν η δυνατότητα χορήγησης άδειας.

Συγκεκριμένα, απαγορεύεται στον υπάλληλο η «κατ΄ επάγγελμα άσκηση εμπορίας», ήτοι απαγορεύεται σε αυτόν να αποκτήσει την εμπορική ιδιότητα^[17]. Κατά το άρθρο 1 του εμπορικού νόμου «έμποροι είναι όσοι μετέρχονται πράξεις εμπορικές και κύριο επάγγελμα έχουν την εμπορίαν». Εμπορικές πράξεις δε ορίζονται κατά το τα άρθρα 2 και 3 του Βασιλικού Διατάγματος περί Εμποροδικείων ως εξής: «Ο νόμος θεωρεί πράξεις εμπορικάς: τας αγοράς προϊόντων γης ή τέχνης, τας οποίας ήθελε κάμει τις, είτε διά να μεταπωλήση ταύτα ακατέργαστα, ως τα ηγόρασεν, ή κατειργασμένα και μεταποιημένα εις χειροτεχνήματα, είτε επί σκοπώ να μισθώση απλώς την χρήσιν αυτών• πάσαν επιχείρησιν χειροτεχνιών, παραγγελίας ή μετακομίσεως διά γης ή δι' ύδατος• πάσαν επιχείρησιν προμηθείας, πρακτορείας, πλειστηριάσεως και δημοσίων θεαμάτων• όλας τας κολλυβιστικάς, τραπεζιτικάς και μεσιτικάς εργασίας• όλας τας εργασίας των δημοσίων Τραπεζών• όλας τας μεταξύ εμπόρων και τραπεζιτών υποχρεώσεις• τας συναλλαγματικάς και τας από τόπου εις τόπον αποστολάς χρημάτων, οποιοιδήποτε και αν είναι οι συναλλαττόμενοι. Ο νόμος θεωρεί επίσης πράξεις εμπορικάς: πάσαν επιχείρησιν κατασκευής και πάσαν αγοράν, πώλησιν ή μεταπώλησιν πλοίων, προς την εντός ή εκτός του Κράτους ναυτιλίαν χρησίμων• όλας τας θαλασσίας αποστολάς• πάσαν αγοράν ή πώλησιν αρμένων, εξαρτίων και ζωοτροφιών• πάσαν ναύλωσιν, παν ναυτικόν δάνειον, όλα τα περί ασφαλειών συναλλάγματα και όσα άλλα αφορώσι την ναυτικήν εμπορίαν• όλας τας περί μισθώσεως του πληρώματος συμφωνίας και συμβάσεις• όλας τας προς υπηρεσίαν εμπορικών πλοίων μισθώσεις ναυτικών». Εμπορικές πράξεις χαρακτηρίζονται, επίσης, οι χρηματιστηριακές συναλλαγές, καθώς και η ανάληψη υποχρέωσης από επιταγή[18]. Είναι δυνατόν να θεωρηθούν ως εμπορικές και πράξεις που δεν προβλέπονται ως άνω, εφόσον χαρακτηρίζονται από αβεβαιότητα και ενέχουν επιχειρηματικό κίνδυνο[19].

Προκειμένου να θεωρηθεί ότι ένας υπάλληλος έχει αποκτήσει την εμπορική ιδιότητα, θα πρέπει να ασκεί τις παραπάνω αναφερόμενες πράξεις με σκοπό το κέρδος και συστηματικά[20]. Άρα, περιπτώσεις, όπως η άσκηση ξενοδοχειακής επιχείρησης[21] ή η συμμετοχή του υπαλλήλου ως συμπλοιοκτήτη[22] απαγορεύονται απόλυτα στους δημοσίους υπαλλήλους, ως άσκηση κατ’ επάγγελμα εμπορίας, προς αποφυγή της παραμέλησης των κυρίως καθηκόντων τους[23].

Ρητά προβλέπει ακόμη, ο Υπαλληλικός Κώδικας την τήρηση σε ισχύ «ειδικών απαγορευτικών διατάξεων». Αυτό σημαίνει ότι εξακολουθεί να απαγορεύεται απόλυτα σε φοροτεχνικούς υπαλλήλους να τηρούν λογιστικά βιβλία φορολογουμένων[24], στο Συνήγορο του Πολίτη ή στους Βοηθούς Συνηγόρου να ασκούν επαγγελματική δραστηριότητα ή να αναλαμβάνουν άλλα καθήκοντα[25] και στον Πρόεδρο του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης να ασκεί επαγγελματική δραστηριότητα ή να αναλαμβάνει άλλα καθήκοντα[26].

Εν κατακλείδι, ο Υπαλληλικός Κώδικας στο άρθρο 31 προβλέπει ως κανόνα την απαγόρευση άσκησης ιδιωτικού έργου με αμοιβή στους δημοσίους υπαλλήλους και ως εξαίρεση[27] παράλληλη ιδιωτική εργασιακή απασχόληση, χάριν της «ευρυθμίας» των δημοσίων υπηρεσιών[28] και της αποφυγής συγκρούσεων των ιδιωτικών και των δημοσίων συμφερόντων. Οι παράγραφοι 1, 2, και 5 του ως άνω άρθρου προβλέπουν ρητά αυστηρές προϋποθέσεις υπό τις οποίες δύνανται οι δημόσιοι υπάλληλοι να ασκούν εξαιρετικά ιδιωτικό έργο, κατοχυρώνοντας τοιουτοτρόπως την οικονομική τους ελευθερία. Ωστόσο, οι παράγραφοι 3 και 4 του ανωτέρω άρθρου προβλέπουν «ολοκληρωτικό ασυμβίβαστο»[29], χωρίς καν τη δυνατότητα λήψης άδειας κατ’ εξαίρεση. Συνεπώς, το άρθρο 31 του Υπαλληλικού Κώδικα επιτυγχάνει τη διασφάλιση των μεν ατομικών ελευθεριών των δημοσίων υπαλλήλων, ως πολιτών, του δε δημοσίου συμφέροντος που επιτελούν.